?Cynk – należy do mikroelementów niezbędnych do prawidłowego rozwoju organizmu. Obecność cynku w wodzie pitnej jest nie wskazana, ponieważ powoduje gorzki smak wody, jej zmętnienie w środowisku zasadowym, a przy stężeniu powyżej 15 mg/l mogą występować zaburzenia przewodu pokarmowego. Zawartość cynku nie jest ograniczona przepisami. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) dla wody pitnej zaleca następującą ilość dla cynku 5,0 mg/l;
?Jon amonowy – pochodzi najczęściej z biochemicznego rozkładu organicznych związków azotowych oraz procesu redukcji azotanów. Znaczne ilości azotu amonowego przedostają się do wody z gleby, atmosfery czy ścieków. Obecność azotu amonowego sprzyja rozwojowi glonów i bakterii. Jego obecność w wodzie może zmniejszać skuteczność dezynfekcji wody, przyczyniać się do powstania azotynów w sieci wodociągowej a także wywoływać zmiany smaku i zapachu wody. Najwyższa dopuszczalna wartość jonu amonowego - 0,50 mg/l.
?Azotany i azotyny - są powszechnie występującymi jonami w środowisku człowieka: wodzie, glebie i żywności, co jest konsekwencją naturalnego obiegu azotu, zanieczyszczeń antropogenicznych oraz stosowania ich w przetwórstwie spożywczym. Szkodliwość azotanów wynika z możliwości przekształcenia w azotyny, których nadmierne spożycie wywołuje niedokrwistość. Niska zawartość azotanów w wodzie jest konieczna w przypadku niemowląt. Spożywanie wody z zawartością azotanów powyżej 10 mg/l może powodować u dzieci niedotlenienie. Najwyższe dopuszczalne wartości azotanów - 50 mg/l; azotynów - 0,5 mg/l.
?Azotany i azotyny - są powszechnie występującymi jonami w środowisku człowieka: wodzie, glebie i żywności, co jest konsekwencją naturalnego obiegu azotu, zanieczyszczeń antropogenicznych oraz stosowania ich w przetwórstwie spożywczym. Szkodliwość azotanów wynika z możliwości przekształcenia w azotyny, których nadmierne spożycie wywołuje niedokrwistość. Niska zawartość azotanów w wodzie jest konieczna w przypadku niemowląt. Spożywanie wody z zawartością azotanów powyżej 10 mg/l może powodować u dzieci niedotlenienie. Najwyższe dopuszczalne wartości azotanów - 50 mg/l; azotynów - 0,5 mg/l.
?Mangan - do wód naturalnych przedostaje się z gleb i ścieków przemysłowych, obumarłych roślin a także pyłów atmosferycznych, w których występuje w postaci tlenków. Formy występowania manganu zależą od pH, zawartości tlenu i składu wody. Większość związków manganu jest barwna. Niekorzystna cechą wód zawierających mangan jest powstawanie zacieków i plam przy praniu tkanin. Mangan nie może występować w wodach przeznaczonych dla niektórych gałęzi przemysłu, w tym papierniczego i fotograficznego. Mangan powoduje wzrost bakterii manganowych, które sprzyjają zarastaniu i ograniczaniu przepływu wody prze wodociągi. Duże dawki manganu są toksyczne dla organizmów żywych. Najwyższe dopuszczalne wartości dla manganu - 50 μg/l.
?Kadm - dostaje się do środowiska wraz ze ściekami i z obszarowych zanieczyszczeń pochodzących ze stosowania nawozów sztucznych oraz z lokalnego zanieczyszczenia powietrza. Skażenie wody do picia może pochodzić z rur ocynkowanych, spawów i niektórych metalowych elementów uzbrojenia przewodów. Jest metalem bardzo toksycznym dla organizmu człowieka. Posiada zdolności kumulowania się a długotrwałe oddziaływanie na organizm może doprowadzić do: uszkodzenia nerek, wątroby, niedokrwistości, choroby nadciśnieniowej, zwyrodnienia stawów, osteoporozy. Najwyższe dopuszczalne stężenie kadmu – 5 µg/l.
?Ołów - może pochodzić z wymywania gruntu zawierającego związki ołowiu, z zanieczyszczeń doprowadzanych ze ściekami przemysłowymi, może dostawać się do wody wskutek korozji rur ołowianych (stosowanych dawniej w wodociągach) lub zbiorników pokrytych farbami zawierającymi związki ołowiu. W okręgach przemysłowych, gdzie znajdują huty metali kolorowych, może dostawać się do wód powierzchniowych z opadami atmosferycznymi. Źródłem ołowiu są spaliny samochodowe. Hamuje biochemiczne procesy rozkładu substancji organicznych, opóźnia przebieg procesów samooczyszczania w wodach powierzchniowych. Ołów pogarsza własności organoleptyczne wody. Ze względu na silne własności toksyczne oraz zdolności kumulowania się w organizmie ludzkim, jest szkodliwy dla zdrowia – wywołuje chorobę zwaną ołowicą. Jest toksyczny dla ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego. Wpływa na metabolizm wapnia. Najwyższe dopuszczalne stężenie ołowiu – 10 µg/l.
?Twardość – parametr ten zależy od ilości rozpuszczonych w wodzie związków, głównie wapnia i magnezu. Wody bardzo miękkie są szkodliwe dla organizmu, ponieważ wypłukują z organizmu sole wapnia i inne, co powoduje problemy z układem kostnym, zaburzenia pracy mięśni, w tym mięśnia sercowego. Twardość wody w gospodarstwach domowych powoduje wzrost zużycia środków myjących i detergentów oraz tworzenie się kamienia kotłowego. Najwyższa dopuszczalna wartość twardości 60 – 500 mg CaCO3/l.
?Arsen - w wodach naturalnych może być obecny w wyniku rozpuszczania składników skorupy ziemskiej, zanieczyszczenia spowodowanego przez ścieki przemysłowe lub na skutek stosowania insektycydów w rolnictwie lub gospodarce leśnej. Kontakt z arsenem może powodować różne efekty zdrowotne włączając w to zmiany: dermatologiczne, kardiologiczne. Jest karcynogenem skóry. Najwyższe dopuszczalne stężenie arsenu – 10 µg/l.
?Fluorki - fluorki są czasem dodawane do wody w celu zapobiegania próchnicy zębów, a stężenie ich przewyższające wartość dopuszczalną niosą ze sobą ryzyko fluorozy zębów. Najwyższa dopuszczalna wartość fluorków - 1,5 mg/l.
?Wapń i magnez – podobnie jak sód i potas należą do najpospolitszych pierwiastków występujących w skorupie ziemskiej. W wodach naturalnych znajdują się w wyniku ługowania minerałów (dolomitów, magnezytów, wapieni), wypłukiwania gleby a także zanieczyszczeń wody ściekami. Sole wapnia i magnezu są przyczyną twardości wody i ich obecność, w większych ilościach, nie jest wskazana w wodach przemysłowych i przeznaczonych do gospodarstw domowych, a także w wodzie pitnej (powoduje gorzki smak wody). Zawartość wapnia nie jest ograniczona przepisami. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) dla wody pitnej zaleca następującą ilość dla wapnia 75-200 mg/l; dla magnezu z 7-125 mg/l.
?Miedź - duże jej ilości w wodach powierzchniowych mogą pochodzić z zanieczyszczenia ich ściekami przemysłu metalurgicznego lub maszynowego. Sole miedzi stosuje się do niszczenia zakwitów w zbiornikach zaporowych, katalizowania procesu utleniania manganu w wodzie oraz zapobiegania rozwojowi śluzu w przewodach wodociągowych. Do zwiększenia stężenia miedzi w wodzie w znacznej mierze mogą przyczynić się miedziane przewody wodociągowe, z którymi styka się woda o właściwościach korozyjnych, zwłaszcza o podwyższonej temperaturze. Wówczas w czasie zastoju wody stężenie miedzi może osiągnąć kilka miligramów na litr, podczas gdy przeciętna zawartość miedzi w wodzie wynosi zaledwie kilka mikrogramów na litr. Większe dawki miedzi szkodzą zdrowiu i mogą wywoływać wymioty, a w efekcie stałego narażenia prowadzą do uszkodzenia wątroby. Wyższe stężenie miedzi skutkuje również pogorszeniem smaku i barwy wody. Najwyższe dopuszczalne stężenie miedzi – 2 mg/l.
?Nikiel - wyższe jego stężenie w wodzie może występować na skutek przenikania z armatury wodociągowej oraz przedostawania się z do wody z naturalnych bądź przemysłowych odkładów. Nadmiar niklu w organizmie może skutkować zaburzeniami układu trawiennego i uczuleniami. Ponadto w przypadku stwierdzonego uczulenia, obecność niklu w wodzie wodociągowej może aktywować nawrót zmian lub nasilać wcześniej istniejące objawy. Zawartość niklu w wodzie zależy m.in. od typu rur doprowadzających. W przypadku rur metalowych, więcej niklu zawiera woda gorąca, natomiast jeżeli rury wykonane są z PCV – woda zimna. Z uwagi na możliwość kumulacji niklu i jego gromadzenia się po nocy w rurach wodociągowych, nie należy pić i gotować wody z kranu z pierwszego strumienia. Konieczne jest chwilowe odpuszczenie wody. Najwyższe dopuszczalne stężenie niklu – 20 µg/l.
?Sód i potas - należ do grupy pierwiastków najczęściej występujących w skorupie ziemskiej. W wodach naturalnych znajdują się w postaci chlorków, siarczanów, azotanów oraz soli kwasu węglowego (węglanów i wodorowęglanów). Pochodzenie sodu i potasu w wodach jest związane z hydrolitycznym rozkładem podczas wietrzenia skał magmowych lub wymywaniem (ługowaniem) skał osadowych zawierających sole sodu i potasu. Dodatkowym źródłem jonów sodu i potasu mogą być zanieczyszczenia pochodzące z e ścieków gospodarczych, przemysłowych, rolniczych. Obecność w wodzie wodorowęglanów sodu i potasu powoduje zasadowość wody. W wodzie do picia nie ustalono dopuszczalnych stężeń potasu. Najwyższa dopuszczalna wartość dla sodu – 200 mg/l.
?Rtęć - jest pierwiastkiem, który wraz z jego wszystkimi związkami wykazuje dużą toksyczność oraz zdolność kumulowania w organizmie ludzkim. Związki rtęci zawarte w wodach mają ujemny wpływ na przebieg samooczyszczania wód wskutek hamowania procesów biochemicznych. Źródłem rtęci w wodach są ścieki przemysłowe z zakładów farmaceutycznych, produkcji pestycydów, produkcji mas plastycznych i przemysłu petrochemicznego, drzewnego, celulozowego, fabryk akumulatorów oraz spływy z pól, na których używano środków ochrony roślin typu rtęciowego. Również może przedostawać się do wód z powietrza, wskutek spalania paliw płynnych i stałych. Rtęć i jej związki łatwo przenikają przez łożysko, stanowiąc duże zagrożenia dla płodu. Rtęć nieorganiczna atakuje głównie nerki, zaś metylortęć oddziałuje głównie na centralny układ nerwowy. Najwyższe dopuszczalne stężenie rtęci – 1 µg/l.
?Siarczany – są bardzo rozpowszechnione w wodach naturalnych. Dostają się do wód w wyniku wymywania skał i gleb, biochemicznego utleniania siarki i jej związków a także z opadami atmosferycznymi czy ściekami. Obecność siarczanów wapnia i magnezu w wodzie powoduje twardość niewęglanową. Wyższe stężenie siarczanów ponad 250 mg/l nadaje wodzie gorzki smak oraz może działać przeczyszczająco na organizm człowieka, stężenie ponad 300mg/l może powodować korozję siarczanową betonów i konstrukcji żelbetonowych. W wodach stosowanych do zasilania kotłów, siarczany wytwarzają twardy kamień kotłowy. Najwyższa dopuszczalna wartość dla siarczanów– 250 mg/l.
?Sód i potas - należ do grupy pierwiastków najczęściej występujących w skorupie ziemskiej. W wodach naturalnych znajdują się w postaci chlorków, siarczanów, azotanów oraz soli kwasu węglowego (węglanów i wodorowęglanów). Pochodzenie sodu i potasu w wodach jest związane z hydrolitycznym rozkładem podczas wietrzenia skał magmowych lub wymywaniem (ługowaniem) skał osadowych zawierających sole sodu i potasu. Dodatkowym źródłem jonów sodu i potasu mogą być zanieczyszczenia pochodzące z e ścieków gospodarczych, przemysłowych, rolniczych. Obecność w wodzie wodorowęglanów sodu i potasu powoduje zasadowość wody. W wodzie do picia nie ustalono dopuszczalnych stężeń potasu. Najwyższa dopuszczalna wartość dla sodu – 200 mg/l.
?Wapń i magnez – podobnie jak sód i potas należą do najpospolitszych pierwiastków występujących w skorupie ziemskiej. W wodach naturalnych znajdują się w wyniku ługowania minerałów (dolomitów, magnezytów, wapieni), wypłukiwania gleby a także zanieczyszczeń wody ściekami. Sole wapnia i magnezu są przyczyną twardości wody i ich obecność, w większych ilościach, nie jest wskazana w wodach przemysłowych i przeznaczonych do gospodarstw domowych, a także w wodzie pitnej (powoduje gorzki smak wody). Zawartość wapnia nie jest ograniczona przepisami. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) dla wody pitnej zaleca następującą ilość dla wapnia 75-200 mg/l; dla magnezu z 7-125 mg/l.
?Żelazo – jak i mangan są jednymi z najbardziej rozpowszechnionych metali i zazwyczaj występują w wodzie razem. Zawartość obu pierwiastków w większych stężeniach powoduje brudzenie urządzeń sanitarnych i prania, a także skutkuje zmianami barwy i mętności oraz wywołuje niepożądany smak i zapach wody. Wysoka zawartość żelaza i manganu sprzyja wzrostom bakterii manganowych oraz żelazowych, tworzących maziste osady pokrywające przewody wodociągowe. Najwyższe dopuszczalne wartości dla żelaza - 200 μg/l.
Intertek Poland
Intertek © 2020 Wszelkie prawa zastrzeżone
